ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ S. KIERKEGAARD

Εχει καταστεί πλέον κοινός τόπος ότι το φιλοσοφικό ρεύμα του υπαρξισμού έλκει την καταγωγή του από την κατεξοχήν τραγική και προφητική φυσιογνωμία του 19ου αιώνα, τον S. Kierkegaard. …Αντιθέτοντας συνειδητά την ύπαρξη με τη νόηση, αποφαίνεται ότι η σκέψη ακυρώνει την ύπαρξη, καθώς η δεύτερη μεταβάλλεται σε σκέψη. Η ύπαρξη, κατά τον Kierkegaard, συγκροτείται από αντιφατικά διαλεκτικά στοιχεία, το χρονικό και το άχρονο ή αιώνιο. Η σύνθεση αυτή αναδεικνύει την τραγικότητα της ύπαρξης, η βίωση της οποίας προϋποθέτει την αφύπνιση από το λήθαργο του χρονικού… …Η υπαρξιακή ανθρωπολογία του S. Kierkegaard απομακρύνεται σαφώς από τις τάσεις διαχωρισμού της ψυχής από το σώμα, καθώς θεωρεί το σώμα αναπόσπαστο, θεμελιακό στοιχείο του ανθρώπινου Είναι. Η ανθρώπινη ύπαρξη ως ψυχοσωματική ενότητα προβαίνει ελεύθερα σε επιλογές, χωρίς να υπόκειται στους νόμους και στις αρχές της αναγκαιότητας. Οι επιλογές αυτές εναρμονίζονται με αρχές που ανταποκρίνονται στις βαθύτερες προσδοκίες του ανθρώπου. Η πίστη ως «κίνηση του παραλόγου» συνιστά μια αγωνιώδη μετάβαση από την αναγκαιότητα στην ελευθερία. Είναι «υπέρβαση» σε αντίθεση με την «εμμένεια» της Λογικής…