ΥΔΑΤΩΝ ΥΠΕΡΕΚΧΕΙΛΗΣΗ

…Φίλε, οι δρόμοι της αγάπης, πού μου εμαθε το ξετϋλιγμα της προσωπικής μου ζωής στή Θεσσαλονίκη, πηγαίνουν μακρύτερα από τα άμεσα όρια του σχήματος της… Προσπάθησα να άποτελειωσει ό πίνακας με τους Άγιους ως σπίτια, πάνω στής πόλεως τα σπίτια, ως ορθια ή πλάγια παραλληλόγραμμα σε χρωματική συμφωνία προς το γυμνό σώμα της πήλινης γυναικός Θεσσαλονίκης, με την περισπωμένη των σημερινών συνόρων ολόκληρης της Βόρειας Ελλάδος της οποίας τυγχάνει πρωτεύουσα… (από το κείμενο «Ή Θεσσαλονίκη με καπέλο την περισπωμένη») … Έλευθερία θα πει εσωτερική υποταγή καί δούλωση του ατομικού είναι σε κάτι έξω απ ‘ ότι σωστά ή άδικα νιώδει για το δικό του, το χώμα, τον πλησίον του άνθρωπο, τον εν αρχή, Λόγο καί Θεό. Αύτη ή λευτεριά αποκτιέται με την ατροφία μιας ή περισσοτέρων αίσθήσεων, ή καί ακόμα με την απώλεια καί του συνόλου αυτών. Ό οδηγός του αυτοκινήτου πού με πήγαινε προς το κέντρο της πόλης έξεπλάγη, βλέποντας έναν άόματο να διασχίζει άνετα, σε ώρα μεγάλης κυκλοφορίας, τη λεωφόρο. Αυθόρμητα, την ίδια εκείνη στιγμή, επικαλέστηκε τη Θεοτόκο Παρδένο Κόρη. Ή των πάντων στέρηση, παράγει την πενία καί άκρα, ταπείνωση, πού βοηδα την κάθοδο του νου στα φυλλοκάρδια της καρδιάς καί τα μάτια πού έχουν πάψει να διακρίνουν τα άμεσα, βλέπουν, τότε, τον εκτεταμένο ορίζοντα της λευτεριάς, πού μας ενώνει καί ταυτίζει πλήρως, με κείνο στο όποιο άγαπητικά υποταχτήκαμε καί δουλωθήκαμε… (από το κείμενο «Περί ελευθερίας»)