ΒΑΔΙΖΩ ΜΕ ΓΥΜΝΑ ΠΟΔΙΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

…«Κάποτε θα περάσει ο καιρός κι εσύ οε θα έχεις πλησιάσει ακόμα τον άλλον με τα όνειρα και τις επιθυμίες σου». Λέγοντας «τον άλλον», εννοούσε την ίδια. Ότι αυτή δε στέκεται πια εκεί, όπου την είχα αφήσει. Στην πραγματικότητα δεν την είχα αφήσει πουθενά. Μόνη της έφυγε. Αλλά νομίζω πως καταλαβαίνω τι εννοεί. ‘Αλλαξε μέσα σ’ αυτές τις εβδομάδες, από το τέλος του Αυγούστου. Μάλλον οι σχέσεις μας δεν ήταν καλές από πολύ νωρίτερα, όταν εγώ ακόμη τις θεωρούσα καλές… Ίσως να αρχίζει τώρα να μετράει ο χρόνος για μένα και γι’ αυτήν. Αν ήταν εδώ, θα της έλεγα πολλά τρυφερά λόγια· δεν είναι όμως, και δεν ξέρω αν θα γυρίσει ποτέ ξανά εδώ, στη σοφίτα μου με το μεγάλο παράθυρο στον πλάγιο τοίχο, ανάμεσα σε χρώματα και ζωγραφιές και ανάμεσα στις αναμνήσεις από τις καλοκαιρινές διακοπές και στα φοιτητικά μου βιβλία…