ΤΥΜΠΑΝΑ ΒΡΟΝΤΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟ ΡΑΝΚΑΣ

….Τα Τύμπανα του Σκόρθα δεν μας μιλούν στη γλώσσα της μεσοπολεμικής μυθιστοριογραφίας, που ως επί το πλείστον εμπνέεται από ένα ξεθυμασμένο νατουραλισμό ή από τον γκρίζο ντετερμινισμό του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού». Ο πεζογράφος Σκόρθα δεν προδίδει τον ποιητή, και έτσι το έργο του γίνεται έπος και / ή μπαλάντα, όπου η ιστορία παντρεύεται με το μύθο ή μάλλον ο μύθος αποβαίνει διάσταση της ιστορίας και η ιστορία συντεταγμένη του μύθου. Με τον αναπάντεχο αυτόν τρόπο, ο Περουβιανός συγγραφέας ανταμώνει τον Αριστοτέλη στην αξίωση του να προβάλλει η ποίηση μιαν εικόνα της ιστορίας πιο αληθινή από κείνη που μας δίδει ο ιστορικός λόγος η αφήγηση του δομείται με μόνιμο γνώμονα την πολεμική και το σαρκασμό απέναντι στην καθεστηκυία ιστορία, που γράφει η Εξουσία. Αποτέλεσμα της πολύπλοκης αυτής κληρονομικότητας και της προθετικής ποικιλίας του μυθιστορήματος είναι μια έκφραση που φέρει την υφολογική σφραγίδα του μπαρόκ, για το οποίο ο ισπανόφωνος κόσμος είναι καθώς ειπώθηκε ό,τι η Ελλάδα για τον κλασσικό ρυθμό…