ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΛΕΙΔΙ

«… Ευθύς εξαρχής (και σχεδόν ως το τέλος) ο Χάμετ έγραψε γι’ ανθρώπους με τραχιά, επιθετική στάση απέναντι στη ζωή. Δεν φοβούνταν την άσχημη πλευρά των πραγμάτων εκεί ζούσαν. Η βία δεν τους φόβιζε υπήρχε μέσα στα πόδια τους. Ο Χάμετ έγραψε για τους ανθρώπους που κάνουν φόνο για κάποια αιτία, όχι απλώς για να προσφέρουν ένα πτώμα και με τα μέσα που υπήρχαν, όχι με χειροποίητα πιστόλια μονομαχίας, κουράρε και τροπικά ψάρια. Αυτούς τους ανθρώπους τους έβαλε οτο χαρτί όπως είναι και τους έκανε να μιλούν και να σκέφτονται στη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν συνήθως γι’ αυτούς τους σκοπούς. Είχε λογοτεχνικό ύφος, αλλά οι αναγνώστες του δεν το κατάλαβαν, γιατί ήταν σε μια γλώσσα που υποτίθεται ότι δεν ήταν ικανή για τέτοιες λεπτότητες. Νόμιζαν ότι διάβαζαν ένα καλό μεστό μελόδραμα γραμμένο στο είδος της διαλέκτου που φαντάζονταν ότι μιλούσαν κι οι ίδιοι. Από μια άποψη, τέτοιο ήταν, ήταν όμως πολύ περισσότερο…»