Τα Καραγκιόζικα της Θεσσαλονίκης

Το θέατρο σκιών έχει εξαφανιστεί σχεδόν κάτω από έναν όγκο σύγχρονων θεαμάτων, που και πιο φανταχτερά είναι και πιο κοντά στα δυτικά πλέον πρότυπά μας. Επιβιώνει μόνο ως στοιχείο της παράδοσης μέσα από το μεράκι κάποιων ρομαντικών καραγκιοζοπαιχτών. Ο Καραγκιόζης όμως σαν ήρωας πιστεύουμε πως ζει και δρα και είναι αναγνωρίσιμος, ώστε εμείς τον βλέπουμε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Να ψωνίζει στις λαϊκές, να μαλώνει στις ουρές, να βιάζεται να περάσει πρώτος, να είναι θύμα των επιτήδειων, να μιλάει με το κινητό του μέσα στο αστικό λεωφορείο, να σπρώχνεται και να σπρώχνει, να διαμαρτύρεται και να χειροκροτεί, να εκλέγει και να εκλέγεται. Αυτόν τον ήρωα θέλαμε για τα έργα μας, έργα που γράφτηκαν όχι πια για το θέατρο Σκιών, αλλά για ένα πραγματικό θέατρο με ηθοποιούς. Η δράση του στη Θεσσαλονίκη δεν επιλέχτηκε από έναν δικό μας εθνικολαϊκίστικο τοπικισμό, αλλά γιατί σ’ αυτήν ην πόλη, όπου ακόμα και σήμερα δίνουν τα ραντεβού τους η Ανατολή με τη Δύση, ο Καραγκιόζης μας νομίζουμε πως νιώθει πιο βολικά να περιφέρει τις κατεργαριές του από τα σοκάκια του Γεντί Κουλέ ως τις φωτισμένες λεωφόρους της Διεθνούς Έκθεσης.