ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αυτό που με ενοχλεί σήμερα -όπως και δεκαετίες πριν, όταν άρχισα να γράφω για τα περιβαλλοντ ικά προβλήματα και τις πηγές τους στις κοινωνικές αποδιαρθρώσεις- είναι ότι η ίδια απλοϊκή, μονόπλευρη νοοτροπία σχετικά με την αντιμετώπιση της ρύπανσης και της μείωσης της ποικιλότητας της βιόσφαιρας είναι ακόμη διαδεδομένη. Τώρα, πο η ελεύθερη αγορά» και ο καπιταλισμός εμφανίζονται, σαν το τέλος της ιστορίας, η τελική και ήρεμη «κορύφωση» αιώνων κοινωνικής σύγκρουσης, εξακολουθεί να είναι ακόμα δύσκολο για πολλούς συμβατικούς περιβαλλοντιστές να αναγνωρίσουν ότι η πεποίθηση για την «κυριαρχία» του φυσικού κόσμου -και πιο άμεσα, για την αδιάκοπη ανάπτυξη- προέρχεται από τις ανταγωνιστικές ανάγκες, που συνιστούν τον ίδιο το νόμο επιβίωσης του σύγχρονου καπιταλισμού. Η κυριαρχία και η ανάπτυξη βρίσκονται στην καρδιά της ιεραρχικής κοινωνίας και της καπιταλιστικής οικονομίας. Για να εξαλείψουμε την ιδέα της κατάκτησης της φύσης, απαιτείται η κατάργηση της ιεραρχίας ως ενός συστήματος κατευθυνόμενης κοινωνίας για να σταματήσουμε την ρύπανση και τη μείωση της ποικιλότητας της βιόσφαιρας απαιτείται η κατάργηση της ίδιας της οικονομίας της αγοράς που αυτή τη στιγμή διακήρύσσεται ως η σωτηρία της ανθρωπότητας.