ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

…Καμιά γυναίκα δεν έβγαινε στις Κυδωνιές χωρίς να είναι στολισμένη με τα χρυσαφικά της, δείγμα της οικονομικής κατάστασης τον άντρα της. Και οι φτωχές φορούσαν τη χοντρή τους αλυσίδα και τα δακτυλίδια τους και τα σκουλαρίκια τους… …Μας φώναζαν πρόσφιγγες, τουρκόσπορους, ακρίδες, συμμαζώματα. Μας πετούσαν τα παιδιά τους πέτρες και μας γάβγιζαν τα σκυλιά τους στα στενοσόκακα… …Δεν είχαμε πού να μείνουμε. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Μαζευόμαστε όλοι μαζί και κλαίγαμε. Καλοτυχίζαμε τους πεθαμένους μας…