Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΠΡΙΓΚΗΠΩΝ

Ό κ. Μπακόλας είναι δημοσιογράφος στην επαγγελματική του ζωή. Ξέρει λοιπόν πολύ καλά τα παρασκήνια της διαφθοράς, της παράλογης σκληρότητας, τον ξεπεσμού κοίτης φθοράς ενός κόσμου. Αυτές τις εμπειρίες, μαζί με το πλουσιότατο υλικό των παιδικών αναμνήσεων και των εφηβικών συγκινήσεων, τα έδωσε χωρίς να φειδωλεύεται στο μυθιστόρημά του. Έχει ρωμαλέα παρατηρητικότητα, μια ποιητική αίσθηση του φυσικού κόσμου, ακριβολογημένη και δροσερή, και ικανότητα έμπειρου πεζογράφου στην περιγραφή σκηνών φρίκης ή τρόμου… Στρατής Τσίρκας, 1966 Προτιμούμε να εξετάσουμε τα δετικά στοιχεία του βιβλίου και πιστεύουμε πώς είναι αυτά πού προσδιορίζουν τελικά και καταξιώνουν μια από τίς σημαντικότερες προσφορές των τελευταίων χρόνων στην πεζογραφία μας: την ποίηση πρώτα-πρώτα, πού με έκπλήσσουσα ευρηματικότητα ξεπηδά μέσα από πάμπολλες σελίδες’ το χιούμορ, που δεν είναι ποτέ άσκοπο και τυχαίο παιχνίδισμα, αλλά τείνει στη στερεοποίηση μιας ανθρώπινης και πυκνής γκριμάτσας το υπόστρωμα του πάθους πού κατακαίει τους ήρωες και τους σέρνει δέσμιους με μυστικές αλυσίδες προς την ταραγμένη τους μοίρα και ακόμα, την γνήσια ελληνικότητα, πού δεν αρκείται στις γραφικές επιφάνειες, αλλά προχωρεί ως βαθιά στις ρίζες.. Δ. Κρητικός (= Μ. Αναγνωστάκης), 1966 Το άλλοτε ποιητικό (λυρικό) και άλλοτε «παθιασμένο» κοίταγμα του μέσα και έξω κόσμου πού χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος του μυθιστορήματος και ή ευφορία ή ή δραστικότητα του λόγου πού το συνοδεύουν, κάνουν τον «Κήπο των πριγκίπων» όχι μόνο ένα από τα δύο σημαντικότερα εκδεδυμένα βιβλία του Μπακόλα – το άλλο είναι ή «Μυθολογία» -, αλλά και ένα εμπνευσμένο πεζογράφημα, πού παραμένει το προσωπικότερο ίσως από τα έργα του. Παναγιώτης Σ. Πίστας, 1987