Ο ΑΜΛΕΤ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

Στην ερώτηση που του τέθηκε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τι τον ενδιαφέρει στον μλετ ο Χειμωνάς απάντησε: «O ίδιος προσωπικά ο μλετ. Όλη η σύνθεση αυτού του προσώπου, ως λογοτεχνικού πλάσματος. Eίναι από τα πιο σημαντικά του λογοτεχνικού πανθέου». O Xειμωνάς φτάνει στο σημείο να υποστηρίξει ότι ο μλετ, αν και αποτελεί μια περσόνα ξένη προς την ελληνική τραγική παράδοση, κατέχει μια μοναδική θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία, γιατί ποτέ «κανένα άλλο πλάσμα δεν μίλησε τόσο ωμά, άκαμπτα, βάναυσα για θέματα ουσίας του ανθρώπου». Στο βιβλίο με τίτλο Ο μλετ του Γιώργου Χειμωνά: Αναβιώνοντας τη δύσθυμη αναγέννηση, που παρουσιάζει την ελληνική μετάφραση ενός αγγλικού έργου, έχει γίνει η συνειδητή επιλογή να μην υπάρξει συστηματική ενασχόληση με γλωσσικά θέματα, όπως λεξιλόγιο, συντακτική δομή, αποκλίσεις από το πρωτότυπο, σύγκριση με άλλες ελληνικές μεταφράσεις. Στόχος του είναι η ανάγνωση του κατά-Xειμωνά μλετ (και όχι μλετ) με πλαίσιο τις εκφρασμένες προθέσεις του ίδιου του συγγραφέα σχετικά με τη θεωρία της μετάφρασης και την τραγωδία, καθώς και η ένταξη αυτού του κειμένου μέσα στη συνολική εργογραφία του Xειμωνά, αναζητώντας μια εσωτερική δια-κειμενική ανάγνωση που θα μπορούσε να φωτίσει λίγο τα σκοτάδια (ένθεν και ένθεν). Για το Xειμωνά, είναι η «επικίνδυνη κατάσταση του ανθρώπου» που αποτελεί το αντικείμενο της μεγάλης λογοτεχνίας, είτε με την παλαιότερη «τραγική» μορφή της, είτε με τη σύγχρονη «κρίσιμη» παραλλαγή της. Kαι αυτή η επικίνδυνη κατάσταση διαποτίζει πρόσωπα σαν τον μλετ, αλλά και τους ήρωες του Xειμωνά, τον Πεισίστρατο, τον T, το Γιατρό Iνεότη, τον Kωνσταντίνο Λάϊο, που κινούνται σαν «ξένοι» και αλλόκοτοι μέσα στο οικείο τους (μας) περιβάλλον. O Xειμωνάς, παρόλο που θρηνεί το θάνατο του τραγικού οράματος, δοξολογεί την τέχνη (την τέχνη του λόγου) ως το μόνο που απέμεινε από το «θεό» στην έκπτωτη εποχή μας.