ΜΙΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ ΦΑΡΣΑ

…Ο Σβέβο τελικά, καταλήγει σε μια σαφή συνειδητοποίηση της ανθρώπινης αλλοτρίωσης μες στη σύγχρονη κοινωνία και έχει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τον Πιραντέλλο: έφτασε σε αυτή τη συνειδητοποίηση μέσα από μια εσωτερική αναζήτηση, χωρίς τη βοήθεια εκείνων των διανοουμενίστικων στοιχείων που συχνά θολώνουν και σταματούν την πιραντελλική αφήγηση. Αυτό το πλεονέκτημα ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Σβέβο γεννήθηκε, διαμορφώθηκε και έζησε στην Τεργέστη, δηλ. σε μια πόλη με μια κουλτούρα αυτόνομη, που ήταν σε θέση να παίρνει από την ιταλική κουλτούρα τα λιγότερο φορμαλιστικά και επιφανειακά φιλολογικά στοιχεία, μα που δεν έμενα αδιάφορη στις επιδράσεις των άλλων ευρωπαϊκών πολιτισμών και, ιδιαίτερα, των σλαβόφωνων και των γερμανόφωνων. Αυτό εξηγεί τον ιδιαίτερο, φυσικό, αυτόνομο τρόπο;; τρόιπο που ωρίμασε μέσα στις ίδιες σχέσεις κουλτούρας και περιβάλλοντος της Τεργέστης και που δεν είναι ένα ξένο δάνειο, με τον οποίο ο Σβέβο ανακαλύπτει το ανατολικό μυθιστόρημα – το μυθιστόρημα δηλ. που αντικαθιστ΄΄α την αντικειμενική καταγραφή των γεγονότων με μια ασύλληπτη, δαιδαλώδη εσωτερική ανησυχία- την τεχνική του εσωτερικού μονόλογου – δηλαδή μια τεχνική έμμεσης αφήγησηςμε την οποία τα γεγονότα παρουσιάζονται μονάχα μες από την αντανάκλαση που είχαν στη συνείδηση του ήρωα – την ύπαρξη του υποσυνείδητου…