Μελαγχολική Πόλη

«Σ’ έχει στο χέρι, ε»; «Σωστά, Τζόυ. Τα δυο τελευταία χρόνια, από τότε που ήρθε εδώ, δεν είχα ούτε μια στιγμή ησυχίας, θα με βοηθήσεις»; Το εύρος κι η περιπλοκότητα της φωνής της με γοήτευαν. Είχε γουργουρίσει σαν γάτα σε οίστρο, είχε ανοίξει πληγές σαν μαστίγιο αφέντη, είχε τρεμουλιάσει στην κόψη της υστερίας, είχε χαμηλώσει με μητρική έγνοια. Τώρα ήταν πάλι το κοριτσάκι που έκανε έκκληση στην αρσενική του δύναμη, «Θα με βοηθήσεις, Τζόυ»; Της απάντησε με δυσκολία: «Δεν μπορώ να τον σκοτώσω, Φλορέν. Έχει μαζί του τον Γκάρλαντ και τον Σκουριασμένο όλη την ώρα. Αν το ‘κάνα δεν θα ‘χα καμιά προστασία. Είναι ένα με τους μπάτσους». «Δεν θα είναι αν είναι νεκρός, Τζόυ. Δεν θα είναι παρά ένα κομμάτι κατεψυγμένο κρέας όταν θα πάρεις εσύ τη θέση του…» …Ο Κέρτς σύρθηκε στο πάτωμα και σηκώθηκε με το μαχαίρι στο χέρι. Η μισή του φάτσα κολυμπούσε στο αίμα. Τα μάτια του δεν εστιάζονταν, ήταν θολά σαν καφετιά αβγά. Δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο της Φλορέν αλλά μπορούσα να δω τις μανιακές κινήσεις του δεξιού χεριού και ώμου του καθώς τα ανεβοκατέβαζε, τα πήγαινε πέρα-δώθε, καθώς δούλευε στο πρόσωπό της. Όταν γύρισα στο αμάξι μου, πεντακόσια μέτρα πιο κάτω, άκουγα ακόμα τις κραυγές της ή έτσι νόμιζα…