Ιστορίες του κάπου και του κάποτε

Ψηλά στα βορινά του κόσμου, εκεί που η νύχτα σμίγει με τη μέρα και χάνεται άσπρη στο άσπρο χιόνι, υπήρχε στους καιρούς τους περασμένους μια χώρα. Εκεί όλα ήτανε θαμπά και καταχείμωνο και μεσοκαλόκαιρο, τότε που έβγαιναν τα ηλιολούλουδα, ή και την εποχή ου λουλουδίζουν οι χειμώνανθοι. Δεν έμοιαζε καθόλου με τη δική μας χώρα, όπου μπορείς να πεις «είναι ημέρα» ή «σε πέντε έξι ώρες θα ξημερώσει». Μπερδεύονταν εκεί και το καλό και το κακό, η αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι, το όνειρο με το πραγματικό. Συχνά πήγαινες και δεν ήξερες που ήσουνα, άλλοτε πάλι από σύλλογο πυκνό και δασωμένο, σε περίμενε κρυστάλλινη και καθαρή, μια μικρούλα λίμνη. Δεν είχε εκεί βουνά και βράχους, διάσελα και λαγκάδια. Όλος ο τόπος ήταν ίσος και πλατύς. Αριά και αριά και που κι αυτό. Ποτάμια ξεθυμασμένα με νερά αργόσυρτα σέρνονταν μες σε καλαμιώνες και βαρκά, αλλού στριφογυρίζαν λυγώντας πότε κατά δω και πότε κατά κει τη ρότα τους. και η ομίχλη, Θεέ μου, αρύ πυκνό μπαμπάκι, γέμιζε τον αέρα, και με τον ήλιο και δίχως του, και μεσημέρι και πρωί, αρύ μαλλί ξαμένο.