Η ΑΝΤΙΠΕΡΑ ΟΧΘΗ

…Ξεφεύγοντας απ’ τα χέρια της το ματωμένο ψαλίδι έπεφτε αιωρούμενο αργά και έτσι όπως χτύπησε με τη μύτη, αναπήδησε χωρίς ήχο πάνω στο μαρμάρινο δάπεδο. Μέσα στο στούντιο είχε απλωθεί μια παράξενη σιωπή. Στο δάπεδο, το αιμόφυρτο σώμα του Χάρη κειτόταν άψυχο και το ματωμένο ψαλίδι σε μικρή απόσταση ανοιγμένο χιαστή. Ο Ορφέας την κοιτούσε με απόγνωση έχοντας καταρρεύσει, ενώ εκείνη, ματωμένη, χαμένη μέσα στον κόσμο της με μάτια απλανή, στεκόταν όρθια, και έτσι όπως είχε λυγισμένους ελαφρά τους αγκώνες με τις παλάμες ανεστραμμένες προς τα πάνω, θα νόμιζε κανείς πως είχε βγει από κάποια αρχαία τραγωδία έτοιμη μετά τη θυσία να κάνει προσφορά. Κατάσταση αιώρησης: ανάλαφρη σαν πούπουλο κι απόλυτο κενό. Πετώντας στην αντίπερα όχθη με τον ολόσωμο πάλλευκο ματωμένο χιτώνα ν’ ανεμίζει και ξέ-πλεκα μαλλιά, εισχωρούσε όλο πιο βαθιά μέσα στο πυκνόφυτο τροπικό δάσος, ενώ παράξενοι ήχοι που έπαιρναν τρομαχτικές διαστάσεις έφταναν απ’ τον ταραγμένο περίγυρο. Άκουγε το βουητό, την αναταραχή που ξεσήκωναν τ’ ανταριασμένα μαύρα κύματα του μεγάλου ποταμού και μια ανατριχίλα τη διαπερνούσε σύγκορμα. Το δάσος γινόταν όλο και πιο πυκνό, απροσπέλαστο, σκοτεινό, βαθύ γεμάτο υγρασία…