Γ. Θ. Βαφόπουλος – Σελίδες Αυτοβιογραφίας, Τόμος Β

Οι «Σελίδες Αυτοβιογραφίας» του Γ. Θ. Βαφόπουλου, πού συνθέτουν πέντε πολυσέλιδους τόμους, είναι ένα έργο εντελώς περιστασιακό, που πήγασε από τυχαία γεγονότα και γράφηκε χωρίς κανένα προγραμματισμό. Ο συγγραφέας τους απέφυγε συστηματικά την οποιαδήποτε μυθοποίηση των γεγονότων και των προσώπων. Περιορίσθηκε στην καταγραφή μιας προσωπικά βιωμένης πραγματικότητας, παρ ‘ όλες τις ιστορικές παραδρομές, στις οποίες ενδέχεται να έχει υποπέσει. Μέσα στις «Σελίδες Αυτοβιογραφίας» δεν υπάρχει το στοιχείο κανενός είδους «φιλολογίας». Υπάρχει μονάχα, καθώς ειπώθηκε, μια προσωπικά βιωμένη πραγματικότητα, μια υποκειμενική πιθανόν, αλλά απόλυτα ειλικρινής αποτίμηση της. Υπάρχει ακόμα μια αφαίρεση του επουσιώδους, χωρίς τούτο να σημαίνει,πως κάποτε ο συγγραφέας δεν έχει παρασυρθεί, από καθαρά συναισθηματικούς λόγους, προς τον πλεονασμό και την αμετροέπεια. Το μοναδικό «φιλολογικό» στοιχείο, πού μπορεί να επισημανθεί, είναι ίσως το λογοτεχνικό ύφος του. Οι «Σελίδες Αυτοβιογραφίας» δεν αποτελούν ιστορία. Είναι απλώς ή καταγραφή μιας ατομικής ψυχικής και πνευματικής περιπέτειας, μέσα σ ‘ έναν ιστορικά καθορισμένο χρόνο και χώρο. Στους πέντε τόμους των, μαζί με πολλά άλλα, επισημαίνονται και τα αφετηριακά σημεία της ποίησης του Γ. Θ. Βαφόπουλου και καταγράφονται οι μυστικές Αντιδράσεις του βίου του, που την εξηγούν και τη φωτίζουν. Είναι ενδεχόμενο μερικοί αναγνώστες να έχουν σκανδαλισθεί από μερικά σημεία των «Σελίδων Αυτοβιογραφίας», πού αναφέρονται στη «συμπεριφορά» ορισμένων προσώπων ή στην ανατομία ορισμένων καταστάσεων του πνευματικού μας βίου. Ο συγγραφέας φοβάται πώς κάθε τέτοιου είδους «σκανδαλισμός» είναι μια έκφραση υποκρισίας. Κι ακόμα φοβάται, πως η τυχόν «παρεξήγηση» μιας κάποιας παιχνιδιάρικης διάθεσης στα κείμενα του, πού φθάνει κάποτε ως την ειρωνεία και τη σάτιρα, θα είναι κι ‘ αυτή μια ένδειξη απουσίας της αίσθησης του χιούμορ και, στη χειρότερη περίπτωση, ένα είδος διαστροφής των πραγματικών διαθέσεων του συγγραφέα. Γιατί πρέπει να τονισθεί, πώς αύτη ή «παιχνιδιάρικη διάθεση», σε πολλά σημεία των «Σελίδων», μετατρέπεται σε αυτοειρωνεία και αυτοσάτιρα. Οι «Σελίδες Αυτοβιογραφίας» είναι ακόμα ένα είδος ξεγυμνώματος του συγγραφέα από κάθε εξιδανίκευση και μια τολμηρή παρουσίαση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Είναι μια δημόσια εξομολόγηση και μια οδυνηρή απολογία προς τον ίδιο τον εαυτό του, πού, σε τελευταία ανάλυση, αποτελούν την τελική φάση της αύτοτιμωρίας του. Και η αυτοτιμωρία παίρνει το σωστό της νόημα και ολοκληρώνεται, μόνον όταν γίνεται ενώπιον μαρτύρων. ‘Οταν δηλαδή μετατρέπεται σε Μαρτύριο. Τώρα περιμένει με καρτερία το λιθοβολισμό. Αλλά πόσοι είναι οι άναμάρτητοι, πού θα κριθούν άξιοι ν’ αποδώσουν δικαιοσύνη;