FRAGMENTA

Σ ‘ αυτή τη σκληρή και τεχνολογική εποχή επιστρέφει κανείς στα στοιχειώδη, στα πρώτα στοιχεία της ύλης, στην ανόργανη ύλη, στα ορυκτά που μόνο αυτά μπορούν πια να βλαστήσουν. Έτσι, ο ποιητής με μια στάση αληθινής ταπεινοσύνης, εγκαταλείπει το υποκείμενο και κατεβαίνει ως την περιοχή της ανόργανης ύλης, ως τα ορυκτά και προσπαθεί να κάνει να βλαστήσει η ποίησή του μαζί τους. Τώρα αγγίζει τον ίδιο τον πυρήνα της δημιουργίας και η φωνή του βγαίνει από τα έγκατα, από τη «σκοτεινή ρίζα της κραυγής» όπως ήθελε ο Federico Garcia Lorca. Ας θυμηθούμε για λίγο και την παλαιότερη του απόπειρα με τη «Γέννηση των πηγών» να επικοινωνήσει με τις αυθεντικές πηγές της ύπαρξης, να ανακαλύψει ξανά τις πρώτες αλήθειες, χωρίς τότε να απομακρύνεται από την υποκειμενική σκοπιά. Όμως, γιατί διαζευκτικά και ο άλλος τίτλος της συλλογής, «Fragmenta»; Γιατί είναι ποίηση αποσπασματική, ποίηση ακαριαία, επηρεασμένη από το άγχος και τα αποτρόπαια του καιρού μας, μα που δε θέλει ωστόσο να εκφράσει την εφιαλτική ατμόσφαιρα αυτής της εποχής προβάλλοντας ωμά τα γεγονότα, αλλά βρίσκοντας πάντοτε ένα συμβολικό υποκατάστατο του αισθητού κόσμου. Έτσι δε μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο σε αποσπάσματα. Η έκφραση, η ομιλία του άνθρωπου γίνεται τώρα κι αυτή αποσπασματική. Ο ποιητής μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα της φρίκης και της ασυναρτησίας δεν του είναι βολετό να προσφέρει παρά θραύσματα του λόγου. Βέβαια υφίσταται οπωσδήποτε κι ο ίδιος μια συνεχή μεταμόρφωση, δεν παύει να παρακολουθεί την ιστορική εξέλιξη και να επιδίδεται σε καινούργιες εμπειρίες, όμως ο λόγος του παραμένει πάντοτε αδιάφθορος, είναι η απόλυτα προσωπική έκφραση του δημιουργού του. Με τη συγκρότησή του, τη μαγνητική έλξη του και με τις όποιες αλχημιστικές ιδιότητές του, προσπαθεί να καταστήσει ολόφωτες και εκθαμβωτικές ακόμα και τις πιο απλές και καθημερινές λέξεις. Τέλος αυτοπεριορίζεται σε μια σιωπή που ψιθυρίζει.