Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΤΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝ

Αν η δεκαετία 1970-1980 ήταν μεταξύ άλλων, μια δεκαετία αλλεπάλληλων συμβολικών θανατώσεων (μετά το θάνατο του θεού διακηρύχθηκε επίσης ο θάνατος του ανθρώπου, του ιστορικού υποκειμένου, του συγγραφέα κ.ο.κ.) η Σημειωτική, χωρίς να είναι άμεση «δολοφόνος» θα πρέπει οπωσδήποτε, μαζί με κάποιες εκδοχές του Στρουκτουραλισμού και της Ψυχανάλυσης, να συγκαταλέγει μεταξύ των ηθικών αυτουργών. Πράγματι, οι έννοιες των «υπαγορεύσεων της επιθυμίας», των «παιχνιδιών του σημαίνοντος» ή της απόλυτης «ενδοκειμενικότητας» (inter-textualite), καθιστούσαν κάθε πρωτοβουλία έκφανση ενός συνεχούς «γίγνεσθαι», κάθε ομιλία σειρά ανώνυμων παραπομπών και κάθε κείμενο, εν τέλει, μια λογοκλοπή. Καθώς στην τρέχουσα δεκαετία φαίνεται να αναβιώνουν και το υποκείμενο της δράσης και ο προσωπικός δημιουργός, μια Κοινωνιο-Σημειωτική πλέον επιδιώκει να διευκρινίσει τα όρια του ατομικού μέσα στο κοινωνικό, τα όρια της πρωτοτυπίας μέσα στη συνδυαστική συμβατικών κωδίκων, τα όρια οικειοποίησης των πιο απρόσωπων δομών.