Εν παρόδω 2

Δύσκολο πολύ, σχεδόν αδύνατο, να δει κανείς με ανοιχτό μυαλό τα πράγματα, αν δεν καταφέρει να μετακινηθεί από τη γνώμη στην οποία «βρέθηκε» προσκολλημένος -ιδίως αν τη γνώμη αυτή δεν την κέρδισε με προσωπικό, δικό του μόχθο, αλλά απλώς την ασπάσθηκε. Habent sua fata scriptores. Πόσο όμως δεμένα με τα δικά τους είναι συχνά και τα δικά μας fata! Σε τι καθυστέρηση, αλήθεια, μας υποχρέωσε η αντίληψη πως μόνο η αρχαία ελληνική μας γλώσσα είναι άξια να διδάσκεται στα σχολεία μας! Ας μην το επιτρέψουμε άλλο. Δύο, λέω καμιά φορά, είναι τα μεγαλύτερα χαρίσματα ενός δασκάλου: να ξέρει να διαλέγει, ανάμεσα σε πολλά, αυτό που αξίζει να προβάλει στους μαθητές του, και ύστερα, όταν πια έχει κάνει τη σωστή επιλογή, να μπορεί να προσφέρει με τον καλύτερο τρόπο στους μαθητές του αυτό ή αυτά που διάλεξε για χάρη τους. Ο λαός μπορεί και να μην είναι σοφός για τον πολιτικό όμως η σοφία είναι ιδιότητα αυτονόητα απαραίτητη και άλλη δεν είναι, στην ουσία, του πολιτικού η σοφία παρά το να φαντάζεται συνεχώς τον εαυτό του εν δίκη χρόνου -έτσι ακριβώς το είπε ο Σόλωνας-, μπροστά δηλαδή στο δικαστήριο του Χρόνου. Σεβασμός στις αυθεντίες ναι, σεβασμός όμως και προς τον λόγον -κι αυτό να το μαθαίνεις από έναν δάσκαλο-αυθεντία, τον Σωκράτη!