Εν παρόδω 1

Έχει εκατό λόγους κανείς για να γελάσει. Τουλάχιστο να ξέρει κάβε φορά γιατί γελά. Οι αρχαίοι Έλληνες, τουλάχιστο στο θέατρο, φαίνεται πως πάντοτε το ήξεραν. Ορισμένες φορές αυτό το χρωστούσαν στο ότι ήξεραν τη γλώσσα τους και τις τύχες της· στις περιπτώσεις αυτές η εξυπνάδα των θεατών συναντούσε εύκολα την εξυπνάδα των ποιητών. ? Στις μέρες μας έχουν, αλήθεια, πολύ πληθύνει γύρω μας οι γραμματικοί. Άνοιξε όποια εφημερίδα θέλεις· ξεφύλλισε όποιο περιοδικό πέσει στα χέρια σου· άνοιξε το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση σου’ πήγαινε σε οποιαδήποτε συντροφιά ή διάλεξη: παντού θα βρεθείς μπροστά σε κάποιον που είναι έτοιμος να σου μιλήσει ως ειδήμων τεχνίτης για τη γλώσσα. ? Και μείς; Η δική μας εποχή; Ποια μεγάλη λέξη έχουμε να κρύβει τους δικούς μας οραματισμούς; Ποια λέξη έχουμε να αφήσουμε κληρονομιά στους κατοπινούς, να καθρεφτίζεται μέσα σ’ αυτήν ο προβληματισμός μας, ο δικός μας προβληματισμός για το πιο μεγάλο για τον άνθρωπο αγαθό; ? Ο θεός να βάλει το χέρι του να μη σιχαθούμε στο τέλος τις λέξεις, να μη σιχαθούμε στο τέλος τον λόγο, όπως σιχαθήκαμε τόσα και τόσα πράγματα από κόρο. ? Πολύς λόγος τον τελευταίο καιρό για τα Αρχαία Ελληνικά. Υπέρ και κατά. Και σε μένα στο βάθος μια απορία: Είπαν άραγε όλοι όσοι πήραν μέρος στη συζήτηση όσα πράγματι «φρονούσιν»; Δεν είχα πάντοτε αυτή την εντύπωση.