Ευτυχώς Ηττηθήκαμε, Σύντροφοι…

…Το βιβλίο που κρατά στα χέρια του ο αναγνώστης άνοιξε νέους δρόμους, που στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι και γι’ αυτό το Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι… δεν αποτελεί πλέον μόνον τον τίτλο ενός βιβλίου.
Αποτελεί στο επίπεδο της ιστοριογραφίας έναν οδηγό, μια τομή, έχοντας συγχρόνως και μια αδαμάντινη ηθική διάσταση, μια στάση ζωής απέναντι στα γεγονότα που σημάδεψαν όχι μόνον τον ίδιο τον Τάκη Λαζαρίδη και την οικογένειά του, αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Αποδεικνύει πως τα ανήσυχα και ασυμβίβαστα πνεύματα αναζητούν τις κρυμμένες αλήθειες και δεν διστάζουν να αναθεωρήσουν προηγούμενες παραδεδεγμένες αξίες. Ο άνθρωπος εξελίσσεται μέσα από μια διαδικασία διαρκών αναθεωρήσεων.
Το βάλτωμα και η εμμονή σε ιδέες που έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα, συνιστά μια άκρως συντηρητική στάση, που έχει ως γενεσιουργό αιτία τον δογματισμό. «Ο τσαγκάρης δεν κόβει το πόδι στα μέτρα του παπουτσιού», γράφει ο Τάκης Λαζαρίδης… – Σάκης Μουμτζής

– Και τώρα τι γράφεις; τον ρώτησα.
Μου έδωσε έναν φάκελο με δακτυλογράφο και άρχισα να φυλλομετράω.
– Ήρθα για να μου πεις τη γνώμη σου, είπε.
Δεν άργησα να καταλάβω ότι κρατούσα στα χέρια μου το καταστάλαγμα της σκληρής ζωής του και την ίδια την ψυχή του. Αλλά και ότι αυτός κι εγώ, που ξεκινήσαμε σε διαφορετικές εποχές και από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, βρισκόμαστε τώρα στο ίδιο μήκος κύματος.
Κάτι περισσότερο: Όπου οι απόψεις μας δεν ταυτίζονται, ο πιο κατηγορηματικός στην καταδίκη της «σοφής ηγεσίας» είναι αυτός, χωρίς να κρατάει την παραμικρή επιφύλαξη, χωρίς να διατηρεί την παραμικρή αμφιβολία.
Του ζήτησα να μου μιλήσει για τη ζωή του. Και είδα αμέσως πως είχα να κάνω με έναν από εκείνους τους ανθρώπους που δεν τους συναντάς κάθε μέρα στον δρόμο.
Δεν θα είναι υπερβολή αν προσθέσω πως μπροστά σ’ αυτόν τον άνθρωπο με τα σταράτα λόγια, τα γεμάτα θάρρος, αξιοπρέπεια και τετράγωνο πατριωτισμό, ένιωσα το δέος που νιώθει όποιος σε κάποια στιγμή αναρωτιέται αν ο ίδιος υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες θα έβρισκε τη δύναμη να εκπληρώσει με τον ίδιο τρόπο αυτό το ίδιο χρέος. – Γιάννης Βούλτεψης