ΔΙΑΛΕΞΑ ΤΗ ΖΩΗ…

Μπορεί να ‘χουν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια από τότε, αλλά, όταν μια φωνή στο τηλέφωνο σου λέει «με λένε Ιάκωβο Στρούμσα, σας τηλεφωνώ απ’ το Τελ Αβίβ, είμαι εβραίος απ’ τη Θεσσαλονίκη, ήμουν κι εγώ στο Μάουτχαουζεν…», ο χρόνος αφανίζεται, το «τότε» γίνεται «τώρα». Θυμάμαι σαν τώρα τα σκελετωμένα υπόλοιπα αυτής της ορδής των μελλοθανάτων να ανηφορίζουν το λόφο του Μάουτχαουζεν, άλλοι να σέρνονται στα γόνατα, άλλοι να αποκάνουν και να τουφεκίζονται επιτόπου και μόνο λίγοι να φτάνουν ίσαμε τα αντίσκηνα που είχαν στηθεί, ή, τους τεράστιους τάφους που είχαν σκαφτεί βδομάδες πριν, γιατί οι φούρνοι λόγω της πολλής δουλειάς δεν πρόφταιναν να αποτεφρώνουν τόσους πολλούς νεκρούς. Όπως κάθε βιβλίο που αναφέρεται στα όσα έκαναν οι Ες-Ες στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και εξοντώσεως, έτσι κι αυτό που έχετε στα χέρια σας το διάβασα με πάθος και χωρίς διακοπή. Και νομίζω πως το ίδιο θα έκανα αν τύχαινε να μου δοθούν χίλια παρόμοια βιβλία. Γιατί ξέρω πως όσα και να διαβάσω ποτέ δεν θα είναι όλα…! Είναι δύσκολο για όποιον δεν ήταν αυτόπτης μάρτυς αυτής της χωρίς προηγούμενο σε μέγεθος και αναλγησία σφαγής ανύποπτων κι αθώων ανθρώπων, να αντιληφθεί πως όσα και να καταγραφούν είναι μόνο ενδείξεις, σημάδια, δείγματα. Πρόκειται για ατελείωτο χάος πόνου που δεν χωράει σε λόγια. Όσα βιβλία, μαρτυρίες, τεκμήρια κι αν μαζευτούν θα είναι κάποιες ψηφίδες σ’ ένα άφαντο και αχανές μωσαϊκό. Όμως κάθε ψηφίδα είναι κάτι ανεκτίμητο. Αιμοδοτεί την ύπαρξη και τη συντήρηση της μνήμης μιας κακούργας διαστροφής εκατοντάδων χιλιάδων εγκεφάλων και οργάνων ενός συστήματος, που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί για να μην επαναληφθεί. (Από τον πρόλογο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.)